The impact of domestic actors on Iraq's foreign policy formulation: Structural autonomy, foreign policy coalition, and domestic balance of political power = Irak'ın dış politika yapımında iç aktörlerin etkisi: Yapısal özerklik, dış politika koalisyonu ve iç siyaset güç dengesi

Abstract

Bu tez, 1950'lerden Soğuk Savaş'ın sonlarına kadar Irak dış politikasına yönelik teorik bir açıklama sunmakta ve bu dönemde birbirini takip eden rejimlerin seçilmiş vakalara yönelik tutumunu analiz etmektedir. Araştırma, Irak dış politikasının dinamiklerini, küresel ve bölgesel güçlerden gelen sistemik faktörler ve Irak dış politika ricali ve toplumsal elitler üzerindeki birim düzeyindeki faktörler aracılığıyla incelemektedir. Çalışma, Irak'ta dış politika karar alma sürecinin dört boyutuna odaklanıyor: uluslararası, bölgesel ve ülke içi tehdit ortamı, dış politika ricalinin yapısal özerkliği, dış politika ricali ile ülke içi aktörler arasındaki dış politika davranışına dair koalisyonun oluşması ya da oluşmaması ve ülke içi siyasi güç dengesi. Bu kavramları kullanan çalışma, dış politika ricali ile toplumsal elit liderleri arasındaki etkileşimin Irak'ın dış politika davranışını nasıl ürettiğini ortaya çıkarmaya çalışmaktadır. Tez, süreç izlemeyi, örnek olay analizini ve analitik anlatıyı içeren metodolojik bir çerçeveye dayanmaktadır. Araştırma ampirik ve teorik literatürü, medya kaynaklarını ve düşünce kuruluşu raporlarını kapsayan ikincil kaynak materyallerin incelenmesine dayanmaktadır. Bu çalışma beş argüman sunmaktadır. İlk olarak, ülke içi karar alma ortamlarının dış politika ricallerine güçlü yapısal özerklik sağladığı devletlerde, uluslararası ortam varoluşsal bir tehdit oluşturduğunda karar vericiler kendi çıkarları doğrultusunda dış güvenlik politikaları oluşturarak iç muhalefeti görmezden gelebilirler. İkinci olarak, devlete yönelik risklerin dış politika ricali için çok önemli olduğu yüksek tehdit içeren uluslararası ortamlarda ve ülke içi belirsizliklerde, karar vericiler toplumsal grupların kendi yönetimlerine karşı meydan okumasını tersine çevirmek için dış politikayı kullanmasıdır. Irak ile Mısır arasındaki rekabetten ötürü ülke içinde ve dışında prestiji sarsılan Kasım, rejimini güvence altına almak için Kuveyt'i işgal etmeye teşebbüs etti. Üçüncüsü, toplumsal elitler iç siyasi güç dengesindeki konumlarını güçlendirmek için küresel veya bölgesel krizlere dış politika ricalinin müdahil olması peşindedir. Dördüncüsü, dış politika ricali, uluslararası tehditlerin ve iç siyasi belirsizliğin düşük olduğu ortamda toplumsal elitlere taviz vermektedir. Arap milliyetçiliği ve İsrail karşıtı duygular, zayıf yapısal özerkliğe sahip Başkan Arif'in 1967 Arap İsrail Savaşı'na katılmasına neden oldu. Son olarak, yüksek tehdit ortamında yükselen devletin gücünün belirli bileşenlerini ulusal çıkarlara tehdit olarak tanımlayan dış politika ricali, iç siyasi belirsizlik olmasa da güçlü yapısal özerkliği varsa, toplumsal elitleri görmezden gelmekte ve sindirmektedir.

This thesis provides a theoretical explanation for Iraqi foreign policy from the 1950s to the late Cold War by analyzing the successive regimes' attitudes to the selected cases in this period. The research examines the dynamics and patterns of Iraqi foreign policy through the systemic factors from the great and regional powers and the unit-level factors of the Iraqi foreign policy executive (FPE) and societal elites. The study focuses on four dimensions of Foreign Policy Decision-Making in Iraq – the international, regional, and domestic threat environment, the FPE's structural autonomy, the foreign policy coalition between the FPE and domestic actors, and the domestic balance of political power. Employing these concepts, the study attempts to unearth how the interplay between the FPE and domestic societal elites produces Iraqi foreign policy behavior. The thesis relies on a methodological framework that includes process tracing, case study analysis, and analytical narrative. The research examines secondary source materials, encompassing empirical and theoretical literature, media sources, and think-tank reports. This study presents five arguments. Firstly, in states whose domestic decision-making environments afford strong structural autonomy to FPEs, decision-makers can construct foreign security policies and neglect domestic opposition when the international environment poses a threat to their survival. Secondly, in high-threat international environments and domestic ambiguity, whose risks to the state and its survival are paramount to the FPE, decision-makers utilize foreign policy to reverse societal groups' challenge to their rule. The rivalry between Iraq and Egypt destroyed Qasim's credibility, and opposition from societal groups pushed him to invade Kuwait to secure his regime. Thirdly, societal elites urge the FPE to identify shifts in the global or regional balance of power to strengthen their positions in the domestic balance of political power. Fourthly, the FPE makes concessions to societal elites in an environment where international threats and domestic ambiguity are low. Nasserism, Arab nationalism, and anti-Israel sentiments caused President Arif with weak structural autonomy to participate in the 1967 Arab Israeli War. Finally, when identifying specific components of the rising state's power as a threat to the national interest in the high-threat environment, the FPE with strong structural autonomy in domestic certainty neglects and intimidates societal elites who have a different "evoked set" of concerns related to the ascending foreign power.