Muhyiddin El Kafiyeci Ve Vecizün Nizam Fi İzhahi Medarikil Ahkam Adlı Eseri

Abstract

Modern Türk edebiyatının 1970'li yıllarda sesini duyurmaya başlayan yazarlarından Selçuk Baran; içtenliği arayan, yapaylıkları aralayıp gerçeği irdelemeye çalışan, düşünsel yönü yüklü, edebiyatımız içinde ayrıksı yeri olan hikâyeler kaleme alır. Büyük kentlerde -hikâyelerin çoğunda Ankara'da- yaşayan orta tabaka aydınlarının hayata yaklaşımlarıyla insan ilişkilerindeki türlü gelgitleri değerlendirir. Hikâyelerinde, gündelik hayatın küçük ayrıntılarında, yalnızlığın ve (u)mutsuzluğun izini sürer.Eserlerine genel bir perspektiften bakıldığında ön plânda yer aldıkları görülen kadın karakterler, birbirlerine oldukça benzer nitelikte kurgulanmış olmalarıyla dikkat çekerler. Baran'ın kadın kahramanları; tüm acıları ve pişmanlıkları kabuk bağlayan, kalabalığın içinde bir kişi olarak yaşamak isteyen ve hayat karşısındaki korkularını tek başına yenebileceğini düşünen; yalnızlıktan korkarak gölgesine sığınan, yazgısını keşfe çıkan, kendinden kaçmaya çalışan, -kaçmanın çare olmadığını anladığında- yaşamak ve insan olduğunu duymak isteyen, yeryüzünde mutlu olmak diye bir şeyin olmadığına inan(dırıl)an, haziranın mutluluk veren havasının aksine mutsuz, yaşama bezgini, bozkır çiçeği misâli solgun kişilerdir.Bu tezde, Selçuk Baran'ın hikâyelerinde kadın konusu incelenmiştir. Baran'ın hikâyelerindeki kadınların toplumsal yansımaları incelemeye alınmış; yazarın kadın kahramanları yansıtması, onlara işlevsel ve sembolik anlamlar yüklemesi, onlar üzerinden verdiği mesajlar; kadın kahramanların toplumsal değişim ve dönüşümde üstlendiği etken/edilgen roller, toplumsal kimliklerini kabullen(mey)işleri ve yazarın hikâyelerinde ideal bir kadın tipinin olup olmadığı gibi sorunlar tartışılmıştır.

Selçuk Baran who is one of the writers of modern Turkish literature and became popular in 1970?s has committed to paper stories seeking for sincerity, trying to research the truth by separating artificiality, with ideational load and having an anomalous place in our literature. She assesses various tides in the human relations having based on the approaches of the middle class intellectuals to the life who are living in the big cities - in Ankara in most of her stories-. In the stories she traces the loneliness and hopelessness / unhappiness in small details of the daily life.The female characters who remained at the forefront when looked at his works in a broad perspective draw attention with the fact of that they were fictionalized very similar to each other. The heroines of Baran are those whose all sorrows and regrets are scabbed over, who want to live alone in the crowd and think of that she can singly overcome her fears against life, who is scared of loneliness and take refuge in her shadow, explore her destiny,, try to escape from herself, want to live and feel that she is a human -when she understands that escape is not a remedy-, who believe (have believed) in that happiness does not exists over world, and who is unhappy on the contrary to the mood of June giving happiness, exhausted from living, and as pale as the savannah flower.In this thesis, the woman as described in the stories of Selçuk Baran was addressed. The social reflections of the women as in the stories of Baran were studied, and some issues such as reflecting the heroines by the writer, attributing functional and symbolic meanings to them, messages given through these women, active/passive roles taken by the heroines in the social change and transformation, none-acceptance of them their social identities, and whether there is an ideal woman type in the stories of the writer were discussed.