British colonial education policy : the orientalist- evangelist controversy in India (1780-1835)

Abstract

On dokuzuncu yüzyıl İngiliz eğitim politikalarının Hindistan'da yürürlüğe girmesi hasebiyle Hindistan eğitim tarihinde mühim bir dönüm noktasıdır. Ticari faaliyetler için on yedinci yüzyılda itibaren Hindistan alt-kıtasına ulaşan İngiliz tüccarları, İngiliz Doğu Hindistan Şirketi'nin himayesinde ticari alanda önemli bir güç haline geldiler. Ancak on sekizinci yüzyılın ikinci yarsından itibaren Şirket, ticari faaliyetlerin yanı sıra Hindistan'daki siyasi çekişmelere de müdahil olmaya başladı. Bu tarihten sonra İngiliz yöneticiler, Fransız ve yerel güçlere karşı İngiliz varlığını koruma mücadelesine giriştiler. Ancak bu mücadele sadece askeri ve siyasi alanlarda verilmedi; Bengal Genel Valisi olan Warren Hastings, İngilizlerin Hindistan'daki varlığını sağlam temellere dayandırmak amacıyla Oryantalist eğitim politikasını yürürlüğe koydu ve böylece Şirket, Hindistan'da eğitim meselelerine eğilmiş oldu. Ancak kısa bir süre sonra Oryantalist eğitim politikası, Charles Grant öncülüğündeki Evangelistler tarafından şiddetli bir biçimde eleştirildi. Hindistan'da eğitim konusunda yaşanan tartışmalar İngiliz Doğu Hindistan Şirket'inin hükümet ile imzaladığı sözleşmeye yansıdı ve 1813 Sözleşmesinde yerel eğitimin geliştirilmesine yönelik bir takım tedbirler alındı. Bu bağlamda bu çalışma özellikle 1780-1835 yılları arasında Hindistan'daki Oryantalist ve Evangelist parti arasında yaşanan tartışmaları incelemektedir. Çalışma, iki grup arasında eğitim dili ve müfredatı konusunda -her ne kadar bir tartışma yaşansa da-Oryantalist ve Evangelist grup üyelerinin Hindistan toplumunun "modernleşmesi" sağlamak ve İngiltere'nin sadık bir sömürgesi haline getirmek amacıyla eğitimin bir araç olarak kullanılmaya çalışıldığını göstermeye çalışacaktır.

The nineteenth century was an important turning point in the Indian education history because it was the beginning of the British educational policies in India. The British merchant arrived to the Indian subcontinent by the seventeenth century and thanks to the British East India Company, they became crucial factor in the commercial activities. However, by the middle of the eighteenth century, the Company's servants began to interfere the political quarrels and they made serious effort against French and local power to protect the British presence. Nevertheless, the political and military measures were not only way for the preservation of the British power. The first governor-general of Bengal, Warren Hastings, imposed the Oriental education policy to terminate the fragile basis of the British rah in India. Nonetheless, after a short period the new policy was began to criticize by the Evangelists lead by Charles Grant. As a result of the first part of the Orientalist-Evangelist controversy, the British government put some provisions into the Charter Act of 1813 concerning native education. In this context, this study investigates the Orientalist-Evangelist controversy throughout 1780-1835. Despite the debate between the two party permitting to the medium of instruction and curriculum, the study try to show how the members of the both side made considerable effort to modernize Indian society and transform India as a loyal colony of the British Empire and what was the role of education being as an instrument in this process.