II. Meşrutiyet Döneminde iktidarın yeniden inşası: Bâbıâli Baskını / The reconstruction of power in the Second Constitutionalist period: The Bâbiâli Raid

Abstract

II. Meşrutiyet Dönemi, Osmanlı Devleti'nin başlangıcı Tanzimat'a dayanan özgürlüklerinin sürdürülmesi bakımından önemli bir dönemeç olsa da bu özgürlükleri muhafaza etmek hususunda verilen sınav başarılı geçmemiştir. Seçimler hakkaniyetle yapılamamış, yasama-yürütme-yargı arasında gözetilmesi gereken kuvvetler ayrılığı layıkıyla uygulanamamış, gücü elinde toplayan hükümet kendisine muhalif olanlara baskı uygulayarak demokrasinin başarıyla işleyebilmesinin önünde ciddi bir engel olmuştur. 1908 yılından 1912 yılı sonlarına kadar siyasi gücü elinde bulundurduktan sonra muhalefete düşen İttihat ve Terakki, kendisini koruyabilmek, bir yandan süren Balkan Savaşı'nın yıkıcı etkilerinden ülkeyi koruyabilmek ve Edirne'nin düşmana terk edilmesinin önüne geçebilmek için kendilerinin iktidarda olmasını tek çıkar yol olarak görmüştür. Ülkenin içerisinde bulunduğu durumun aciliyeti mevcut hükümetin anayasal çerçevede yıkılmasına imkân vermediğinden, muhalefete düşmenin ardından iktidarca yoğun bir İttihat ve Terakki düşmanlığına maruz kaldıklarından ve kendilerini II. Meşrutiyetin kurucusu hem de muhafızı saydıklarından dolayı tek çare olarak kabineyi bir darbeyle devirmeyi planlamış ve bunda başarılı olmuştur. İttihat ve Terakki'nin kanlı bir darbeyle tekrar siyasi gücü elde etmesinin akabinde yaptığı bu kanunsuz eyleme bir misilleme olarak dönemin sadrazamı muhaliflerce öldürülmüştür. Bu suikasttan kısa bir zaman sonra gerçekleşen Edirne'nin geri alınması İttihat ve Terakki için bir fırsat olmuş ve artık ülke İttihat ve Terakki'nin ve aynı zamanda da devletin bütün gücün üç liderin eline geçmiştir. Ülke Enver, Talat ve Cemal Paşalar yönetimi ele almış, kendi karşıtlarına çok sert tedbirlerle yanıt verilmeye başlanmıştır. Osmanlı Devleti'nde başlayan bu otoriter dönem I. Dünya Savaşı'nın bitim yılı olan 1918'ye kadar sürmüştür.

Although 1908 was an important turning point in terms of the continuation of the freedoms of the Ottoman Empire that had begun with the Tanzimat, it was not a good test in terms of protecting these freedoms. Elections could not be held properly, the separation between the legislative-executive-judiciary could not be successfully implemented by the governments established, and the government that gained power tried to preserve its sovereignty by putting pressure on its opponents. At the end of 1912, the Committee of Union and Progress, which had lost power to its opponents, saw its own power as the only way to overcome the intimidation policy against it and to liberate the country and especially the former capital Edirne, which was under occupation, by taking advantage of the situation due to the sensitivity of the country during the Balkan War. Since they did not see it possible to overthrow the existing government through legitimate means to realise this aim, since they considered themselves the architect and protector of the constitutionalism, and since they considered it inevitable to intervene for the future of the country, they thought of overthrowing the cabinet by force and succeeded in this. After the Committee of Union and Progress seized power with a bloody raid, the Grand Vizier of the period was assassinated by the opposition in response to this unlawful intervention. With the recapture of Edirne, which took place shortly after this murder, the CUP seized the opportunity and adopted a completely authoritarian attitude. The country was governed according to the decisions of the three leaders who held all the power of the Union and Progress and thus the state. Under the leadership of Enver, Talat and Cemal Pashas, very harsh measures were taken against the opposition and the effect of this authoritarian rule continued until 1918.