Ortaokul 7. sınıf Türkçe dersinde dijital hikâye anlatımının kullanılması

Abstract

Bu araştırmanın amacı, dijital hikâye anlatımının Türkçe dersini alan ortaokul 7. sınıf öğrencilerin hikâye yazmaya yönelik tutumlarına, hikâye yazma kaygılarına ve dijital okuryazarlıklarına etkisini araştırmaktır. Araştırmada, karma yöntem desenlerinden açıklayıcı ardışık desen kullanılmıştır. Araştırmanın nicel verilerinin toplanmasında yarı deneysel desen kullanılmış ve hazır olan iki grup basit seçkisiz örnekleme yoluyla atanmıştır. Deney öncesinde ön-test kullanılacağı için ön-test/son-test eşleştirilmiş kontrol gruplu desen ile çalışma sürdürülmüş ve nicel veriler bu yolla toplanmıştır. Araştırmanın nitel verilerinin toplanmasında ise öğrenci görüşlerini daha derin inceleyebilmek için seçkisiz olmayan amaçsal benzeşik örnekleme kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubu, Kars ili Merkez ilçeye bağlı özel bir ortaokulun 7. sınıfında öğrenim gören 35 öğrenciden oluşmaktadır. Araştırma, 2018-2019 eğitim-öğretim yılının bahar döneminde, 7. sınıf Türkçe dersinde gerçekleşmiştir. Kars ili Merkez ilçesine bağlı özel bir okulun 7-A sınıfı (18 öğrenci) deney grubu 7-B sınıfı (17 öğrenci) kontrol grubu olmuştur. Nicel veri toplama aracı olarak: Hikâye Yazmaya Yönelik Tutum Ölçeği, Hikâye Yazma Kaygısı Ölçeği, Dijital Okuryazarlık Ölçeği kullanılmıştır. Nitel veri toplama aracı olarak da yarı yapılandırılmış öğrenci görüşme formu kullanılmıştır. Nicel veriler: Hikâye Yazmaya Yönelik Tutum Ölçeği, Hikâye Yazma Kaygısı Ölçeği ve Dijital Okuryazarlık ölçeklerinden elde edilmiştir. Deneysel işlem öncesi deney ve kontrol grubuna uygulanan ölçekler, deneysel işlem sonrası da iki gruba uygulanmıştır. Böylece nicel veriler elde edilmiştir. Elde edilen veriler önce excel programına daha sonra da SPSS programına kaydedilmiştir. Nitel veriler, öğrencilerle yapılan görüşmelerden elde edilmiştir. 7 sorudan oluşan açık uçlu sorular öğrencilere bireysel olarak sorulmuştur. Görüşmeler öğrenci bireysel farklılıkları gözetiminde 5-8 dakika arasında sürmüştür. Görüşmeler ses kayıt cihazına kaydedilmiştir. Elde edilen ses kayıtları deşifre edilerek kaydedilmiştir. Nicel verilerin analizinde veriler normal dağılım göstermediği için parametrik olmayan (nonparametrik) istatistiklerden Mann Whitney U-Testi ve Wilcoxon işaretli-sıralar testi kullanılmıştır. Nitel veriler için de içerik analizi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, deneysel işlem sonrası gruplar arası hikâye yazmaya yönelik tutum, hikâye yazma kaygısı ve dijital okuryazarlık son test puanları açısından deney grubu lehine anlamlı bir farklılık olduğu ortaya çıkmıştır. Öğrencilerle yapılan görüşmelerde, dijital hikâye oluşturma sürecinden keyif aldıklarını, derslerde dijital hikâyelerin kullanılmasını istediklerini dile getirmişlerdir. Anahtar Kelimeler: Dijital hikâye, hikâye yazmaya yönelik tutum, hikâye yazma kaygısı, dijital okuryazarlık

The aim of this study is to seek into the effect of digital storytelling on the attitude towards story writing, story writing anxiety levels, and digital literacy in Turkish lessons of 7th graders at secondary school. Sequential explanatory design among mixed research methods was employed. Quasi experimental model was used in collection of quantitative data and two groups were designed through simple random sampling. Since pre-test was planned to be used before the experiment, the study was maintained with a pre-test/post-test matched control group design and quantitative data was composed through that. Non-random purposive (homogenous) sampling was employed in order to examine the students' viewpoints in depth in order to collect the qualitative data for the study. The study group is composed of 35 students in Grade 7 at a private secondary school in Central District of Kars. The study was carried out in Turkish lessons for 7th graders in 2018-2019 education year. The experiment group consisted of the students in Class 7-A (18 students) in a private school in Central District of Kars while the control group was of Class 7-B (17 students) in the same school. Attitude Scale Towards Story Writing, Story Writing Anxiety Scale, Digital Literacy Scale were used as quantitative data collection tools. Semi-structured interview forms for the students were used as qualitative data collection tools. Quantitative data were obtained through Attitude Scale Towards Story Writing, Story Writing Anxiety Scale and Digital Literacy Scale. The scales given to the experiment and control groups before the experiment were applied to both groups after the experiment. Thus, quantitative data was obtained through that process. The data obtained was first recorded in excel program, and then in SPSS program. The qualitative data was obtained from the interviews with the students. 7 open-ended questions were asked to the students individually. The interviews lasted for 5-8 minutes considering their individualistic differences. The interviews were also recorded in tapes. The voice-records were deciphered and transferred to the Word document. Since quantitative data did not follow normal distribution, Mann Whitney U-Test and Wilcoxon signed-rank test among non-parametrical statistics were used. Content analysis was used for qualitative data. As a result of the study, it was found that there is a significant difference in favour of the experiment group in terms of post-test points of attitude towards story writing, story writing anxiety and digital literacy among the groups after the experiment. The students stated in the interviews that they had pleasure from digital story writing process and want the digital stories to be integrated in their lessons. Keywords: Digital storytelling, attitude towards story writing, story writing anxiety, digital literacy