GİRİŞ VE AMAÇ: Çalışma kemik/eklem implantı takılı hastalara taburculuk sonrası 90 gün boyunca iletişim kurularak cerrahi alan enfeksiyonlarını tespit etmede telefon ile iletişimin etkinliğini belirlemek amacıyla yapıldı. GEREÇ VE YÖNTEM: Prospektif, randomize kontrollü ve tanımlayıcı özellikte planlanan çalışmanın örneklemini Şubat 2014-Ekim 2014 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinde beyin cerrahi ve ortopedi kliniklerinde implant takılı 380 hasta oluşturdu. Çalışma, telefonla takip ve standart takip olmak üzere randomize iki gruba ayrıldı. Telefonla takip grubu taburculuğu takiben 30-60-90 günlerinde telefon ile aranarak CDC kriterlerine göre cerrahi alan enfeksiyon (CAE) belirtileri sorgulandı. Standart takip grubundaki hastalar hastane otomasyon sisteminden taranıp taburculuğunu takiben 90 gün içerisinde hastaneye başvuruları incelendi. Her iki çalışma grubunda CAE belirtileri karşılaştırıldı ve enfeksiyon hızları belirlendi. Verilerin analizi, bilgisayar ortamında, yüzdelik, ortalama, bağımsız t testi, ki kare testi kullanılarak yapıldı. BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 57,30±14,287, hastanede yatış süresi 4,51±022 idi. Hastaların %29,5'i ASA sınıflamasında 1 puan, % 40,8'i 2 puan, %29,7'si 3 puan aldı. Telefonla takip grubunda cerrahi alan enfeksiyonu oranı %5,2, standart takip grubunda %4,3 bulundu. Telefon ile takip ve standart takip grupları arasında enfeksiyon oranlarında anlamlı bir farklılık bulunmadı (p>0,05). Enfeksiyonlu ve enfeksiyonsuz eklem replasmanı öyküsü risk faktörü olarak belirlendi. Çalışmada 380 hastanın 18'inde CAE (%4,73) tespit edildi. SONUÇ: Kemik/eklem implantı takılı hastalara taburculuk sonrası telefon ile takip etmenin cerrahi alan enfeksiyonlarını erkenden tespit etmediği bulundu. Anahtar Kelimeler: Cerrahi alan enfeksiyonu, Hastane enfeksiyonu, İmplant, Protez eklem enfeksiyonu, Telefon ile takip.
INTRODUCTION AND AİM: The study was carried out to determine the efficacy of communication over telephone in determining surgical site infections by communicating with patients with bone/joint implants for 90 days following their discharge. MATERIALS AND METHOD: The study was planned to be a prospective, randomized controlled and descriptive research, and the sample of the study consisted of 380 patients who were implanted in neurosurgery and orthopedics clinics in a university hospital between February 2014 and October 2014. The study was divided into two randomized groups as follow-up with telephone group and standard follow-up group. The telephone follow-up group was called by telephone on 30, 60 and 90 days after the patients' discharge and the symptoms of surgical site infection (SSI) were questioned according to the CDC criteria. Patients in the standard follow-up group were monitored from the hospital automation system and their admittance to hospital within 90 days following their discharge was examined. SSI symptoms were compared between both groups and the infection rates were determined. The data were analyzed using computer software by percentage, mean, independent t test and chi square tests. RESULTS: The mean age of the patients was 57.30 ± 14.287 and the mean hospitalization duration was 4.51 ± 022. According to the ASA classification, 29.5% of the patients scored 1 point while 40.8% scored 2 points and 29.7% scored 3 points. Surgical site infection rate was 5.2% in the follow-up with telephone group while it was 4.3% in the standard follow-up group. There was no significant difference in infection rates between the follow-up with telephone group and standard follow-up group (p> 0.05). The history of joint replacement with and without infection was defined as the risk factor. SSI detected in 18 of the 380 patients (4.73%) in the study. CONCLUSION: It was found that follow-up with telephone was not effective in early determination of surgical site infections in patients with bone/joint implants. Keywords: Surgical site infection, Hospital infection, Implant, Prosthetic joint infection, Follow-up with telephone.
